Benim, Leyla’ dan umudum vardı. Belki bu sefer kötü bir son olmayacaktı. Bu sefer bu masum kız kurtulacaktı ama maalesef olmadı. Dün acı haber geldi. Birkaç gün öncesinde Eylül’ün acımasızca öldürülmüş bedeni toprağın altında bulundu haberi geldi.
Son birkaç senedir yaşamış olduğumuz çocuk istismarı, cinsiyetsiz tecavüzler, hayvanlara yapılan acımasız eziyetler korkunç bir hızla artmaya devam etmektedir. Kök nedenine bakılıyor mu bilmiyorum ama insanların korkusuzca her şeyi yapmayı kendine hak görmeleri durumu var sanki. Bilinçsizce her şeyi elde etme, her şeyde hakkı olma düşüncesi, tek doğrunun kendisinin olduğunu düşünme ve merhametsiz bir insan olma eğilimi…
Herkes bu tip insanların idam edilmesi ya da çeşitli işkenceler ile ceza verilmesi taraftarı. Ben işin öyle çözüleceğini düşünmüyorum. Bu tip bir yaklaşım ile ilerlediğinde insanlar duygularını bastırarak bir sonraki aşamada daha büyük bir patlama ile karşı karşıya kalacaktır.
Ben, her insan evladının ergenlik dönemi başlangıcından itibaren bir sosyolog, nörolog ve psikolog eşliğinde yılda bir kez taramadan geçmesini öneriyorum. Çünkü bu tarama, herhangi bir check up gibi düşünülmeli, insan zihninin her yaş aldığında değişen duygularını kontrol altında tutarak oluşabilecek bir duygu bozukluğunun saptanmasını ve önlem almasını kolaylaştıracağını düşünmekteyim. Belki bu şekilde sapkın düşünceleri olan insanlar önceden fark edilir ve tedavisi yapılır. Bu şekilde eziyet edilen hayvanlar, istismara uğrayan çocuklar ve şiddet gören bireylerin oranında azalma oluşur. İdamla, Çin işkenceleri ile bu iş sadece bastırılır ta ki bir sonraki atağa kadar.
Yaşadığımız hayatın bir başkasının duygusal bozukluğu sebebi ile mahvolmasını ne kendim ne ailem ne de çevremdeki kişiler için görmek istemiyorum. Bunun için kalıcı çözümler üretilmesi dileği ile…
Bir sonraki yazıya kadar..
Not: Bu yazıda vefat eden çocukların fotoğrafları paylaşılmayacaktır.